سخنان نیش دار عبدالله "وضوی" حکمتیار را شکست

در آخرین لحظاتی که مومنان بی قرار ارگ با مشکل طهارت خود را برای نماز عصر نگه می داشتند، عبدالله با سخنان نیشدار و هدفمند خود "وضوی برادر حکمتیار" را شکست
سخنان نیش دار و هدفمند عبدالله "وضو" حکمتیار را در ارگ شکست. داکتر عبدالله بیش از 8 ماه در انتظار روزی بود که با حکمتیار بر سر یک سفره بنشیند. اینک سرانجام این سفره شکوهمند در ارگ کابل پهن شد اما با تلخکامی و زهر جان حکمتیار به پایان رسید.

واقعیت این است که در آخرین لحظاتی که مومنان بی قرار ارگ با مشکل طهارت خود را برای نماز عصر نگه میداشتند، عبدالله بحیث آخرین سخنران با سخنان نیشدار و هدفمند خود "وضوی برادر حکمتیار" را چنان شکست که سر از خجالت بلند نتوانست. چنین ضربت را در دقایق 90 بازی هیچ کسی انتظار از عبدالله محافطه کار نداشت. جسارت عبدالله در چنین محفلی که هر سخنران اش تلاش می کرد بیشتر از دیگری برای حکمتیار تملق کنند و فضای ارگ در واقع مثل کمپ شمشتوی پیشاور حکمتیاری شده بود، قابل ستایش است.

حکمتیار که هنوز پایش از" بشقاب پرنده آی اس آی" به زمین لغمان نخورده بود، بر علیه داکتر عبدالله رییس اجرایی حکومت وحدت ملی اعلام جنگ داد و یکبار دیگر در حضور عبدالله تاکید بر موضع اش کرد. داکتر عبدالله چگونه طهارت حکمتیار متکبر و از خود راضی را در نخستین روز حضورش در ارگ کابل شکست؟ به باور من داکتر عبدالله در سخنان کوتاه و جاندار با پنج ضربت کاری حکمتیار و حکمتیار پرستان را بجایشان نشاند:

1) "آخرین بار ما و شما در سفارت افغانستان در شهر دوشنبه دیدیم". این حرف برای جوانانی که در جریان دونیم دهه جنگ های اخیر نبوده اند زیاد روشن نیست اما برای کسانیکه شاهد زوال و فرار حکمتیار زبون بوده اند دو معنا دارد:
الف: اشاره به فرار حکمتیار از شهر دوشنبه به ایران به کمک مسعود و استاد ربانی در 1996 پس از سقوط حکومت مجاهدین دارد.
ب: معنای دیگر آن این است که حکمتیار نباید سخنان بلند پروازانه بزند، باید روزهای زبونی خود را به یاد داشته باشد و سپاسگزار دیگران باشد.

2) "حکمتیار صاحب هیچ تغییر نکرده اید مثل سابق سر حال هستید". این هم دو معنای خیلی ژرف دارد:
الف: افکار پوچ و خانمانسوز سابق تان تا هنوز باقی است.
ب: این اشاره به ادعای کاذب حکمتیار و حکمتیار پرستان می کند که مدعی اند حکمتیار در 16 سال اخیر جهاد علیه امریکایی ها در مغاره های کوه رنج کشیده است. این در حالی است که او تر و تازه به اصطلاح مردم "سرخ و سفید" است و این نمایانگر این است که در بستر آرام" آی اس آی" فرمان جهاد و کشتار، انتحار و انفجار را می داده است.

3) بگذارید طالبان را برادران حکمتیار صاحب بنامیم"
الف: این هم دو معنای برجسته دارد: یکی اینکه طالبان تروریست هستند و ما هرگز آنها را برادران خود نمی گوییم. جناب کرزی هم آنها را برادارن ناراضی خود می گفتند و در این اواخر تغییر عقیده دادند.
ب: اینکه حکمتیار و طالبان پشت و روی یک شبکه ترور اند.

4) "درس های تاریخ دهه های اخیر نشان داد که هیچ چیزی بهتر از همزیستی و همدیگر پذیری نیست".
این اشاره به تفکر تک تازی و حذف می کند که حکمتیار غیر از خودش هیچ کسی را تحمل نمی کرد. یا به عبارت دیگر سیاست تک تازی و حذف دیگر در افغانستان جای ندارد.

5) حکمتیار مدعی شد که در هیچ کشوری در جهان حکومت های ایتلافی موفق نشده شده است و در افغانستان هم نمی شود. به باور او نظام متمرکز یگانه نظام برای شرایط افغانستان است. او بار دیگر تاکید بر کنار رفتن یکی از رهبران حکومت وحدت ملی به نفع دیگر شد، که هدف او عبدالله است. عبدالله با صراحت از دولت وحدت ملی دفاع کرد و نظر حکمتیار را رد نمود.

باید گفت محفل ارگ که ظاهرا تحت نام استقبال از صلح با حکمتیار برگذار شده بود، در واقع سنگ بنای فصل جدید جنگ با حکمتیار را گذاشت.

هارون امیرزاده